To zeggen dat This Morning een verschrikkelijk jaar heeft gehad, zou een belachelijk understatement zijn. In een tijdsbestek van een paar maanden slaagde de show erin beide presentatoren te verliezen; de één vanwege een seksschandaal, de ander vanwege een regelrecht moordcomplot. Donker gemompel over giftige werkplekken en verzuim van zorg hebben de hele operatie sindsdien gevolgd (hoewel ze dit ontkennen). Als zodanig is de show wanhopig om ons over letterlijk iets anders te laten praten. En dit zou kunnen verklaren waarom de aflevering van vandaag mede werd georganiseerd door de hertogin van York.
Is Sarah Ferguson een ervaren televisiepresentator? Nee ze is niet. Ziet Sarah Ferguson eruit alsof ze ooit in haar leven één aflevering van de televisie overdag heeft gezien? Ook nee. Kan Sarah Ferguson volledige zinnen lezen? Op basis van haar prestaties vandaag is het discutabel. Stonk het hele ding naar een publiciteitsstunt die puur bedoeld was om het overduidelijke doodsgeratel van de show te overstemmen? God, ja.
Aan de positieve kant was de aflevering een stuk minder gezellig dan normaal, hoewel het moeilijk te zeggen is in hoeverre dit opzettelijk was. Als je televisieprogramma al besmet is door een seksschandaal, kun je net zo goed de duisternis omarmen en een vrouw inhuren die banden heeft met een dode miljardair-pedofiel. De show, ogenschijnlijk door Ferguson zelf bewerkt als gast, leek er ook plezier in te hebben de hertogin in lastige situaties te brengen. Al vroeg kwam het onderwerp koning Charles ter sprake, waarop Ferguson babbelde: ‘Ze zijn erg aardig. Beide. Wat een aardige mensen”, ondanks de kop van de Mirror: “Prins Andrew vreest dat koning Charles zes maanden geleden ‘de stroom zal afsluiten om hem uit zijn huis met dertig bedden te dwingen’.
Zelfs de softballen gooiden haar weg. Even terzijde, haar werd gevraagd hoe kerstdiners zijn in Buckingham Palace en plotseling gegrepen door een existentiële angst flapte Ferguson er zo’n abstracte stroom van bewustzijn uit dat Gyles Brandreth naar binnen moest glippen en haar weer met de voeten op de grond moest zetten.
Gaandeweg struikelde ze ook over de meer fundamentele elementen van tv-presenteren. Vooral de autocue leek haar ergste vijand. Op een gegeven moment sprong ze vroeg in een rij en stampte over Dermot O’Leary heen om zichzelf een vraag te stellen. Tijdens een andere kreeg ze een komma door elkaar met een punt, waardoor ze tijdelijk kortsluiting maakte. Tijdens een gesprek met een tv-kok eindigde een zin veel eerder dan ze had verwacht, en ze liet hem gewoon in de lucht bungelen als een gebruikte piñata. De autocue verpestte de cadans van de arme vrouw, en gezien haar neiging om te overcompenseren met fysieke gebaren, betekende dit dat ze vaak overkwam als Christopher Walken die seinpaal leerde.
En toch, ondanks alles – ondanks haar volslagen onbekwaamheid en het vreselijke gewicht van de smerigheid die ze met zich meesleepte – was er iets vreemd vertederends aan Fergusons optreden voor de camera. Een deel hiervan was gewoon de absolute argeloosheid van dit alles. Soms keken we hoe een lid van de koninklijke familie voor het eerst volkomen normale dingen deed, en dat haar geest er volledig door werd verbijsterd. Ze zag een man spaghetti carbonara koken op dezelfde manier waarop mensen David Blaine goocheltrucs zien doen, omdat ze nog nooit iemand het had zien koken. Tijdens de dagelijkse Spin to Win-wedstrijd had ze de leiding over het draaien van het wiel en leek ze een moment volkomen verbaasd. “Is dit de eerste keer dat je ooit een wiel hebt laten draaien?” vroeg Alison Hammond. “Het is!” riep de hertogin, niet in staat haar ongelooflijke geluk te geloven dat ze zo’n rol kreeg.
Dit permanente gevoel van chaos sloeg over naar het inbelsegment, waar het vooruitzicht van een hinderlaag zwaar in de lucht bleef hangen. Het onderwerp was ogenschijnlijk dat Ferguson het liefdesleven van haar kijkers zou verbeteren, maar ze nam slechts twee telefoontjes aan, en haar oplossing voor beide was om te suggereren dat elke beller sexyer ondergoed moest kopen.
Het is duidelijk dat de helden hier Alison Hammond en Dermot O’Leary zijn, twee uitzonderlijk veilige handen, die erin slaagden Ferguson door de show te loodsen, net zoals je een dronken vriend veilig door de voordeur helpt. Hammond en O’Leary waren de hele tijd perfecte vijanden van de hertogin, en zonder hen zou deze stomme aandachtzoekende daad binnen enkele seconden uit elkaar zijn gevallen.
Laten we duidelijk zijn: het was een heel dom idee om Sarah Ferguson als presentator van This Morning te krijgen. Niets daarvan zorgde voor goede, of zelfs maar zeer competente, televisie. Maar het gaf je wel dezelfde spanning als op school als een hond door het hek brak en over het speelveld begon te rennen. Voor een show die net zo in de problemen zit als This Morning, telt het bijna als een overwinning.