NHet tijdschrift New York heeft mij kennis laten maken met het concept van het kantoor 10: de persoon die in een normaal scenario middelmatig aantrekkelijk zou zijn, maar in de gesloten omgeving van de werkplek ongelooflijk mooi is. Het is een kenmerk van het “op zichzelf staande, tijdelijke sociale ecosysteem” waardoor u uw instellingen aanpast. Alleen die mensen bestaan; aangezien je ze dienovereenkomstig sorteert, moet een van hen de mooiste persoon ter wereld zijn.
Als je rekening houdt met de verveling van het werk en het enorme deel ervan dat zinloos is, wordt het kantoor 10 zijn bestaansreden, de persoon die je uit bed kan drijven als de kans klein is dat hij of zij naar Pret gaat op de hetzelfde moment als jij, of zou op dezelfde manier over Liz Truss kunnen denken. Wees reëel: jij bent waarschijnlijk ook hun kantoor 10. Het is een gesloten ecosysteem, weet je nog?
Het idee van de kantoorpartner – de collega met wie je zoveel tijd doorbrengt, in intellectuele overeenstemming, dat je een punt van intimiteit en steno bereikt, zodat andere mensen hun ogen moeten afwenden als je een vergadering hebt – is zo goed gedragen als van het belang ervan te zijn ontdaan. Mensen rouwen oprecht om hun werkende man of vrouw als ze van baan veranderen, maar ze moeten het opzuigen. Het is niet de bedoeling dat het carrièredistrict over gevoelens gaat; het is de plek waar je naartoe gaat om aan de slag te gaan.
Kijk, ik heb sinds de 20e eeuw geen kantoorbaan meer gehad, maar dit is niet mijn herinnering eraan. Het had veel meer een gevangenisdynamiek. Niet op een slechte manier; het was eerder een voortdurende strijd tussen een bende delinquenten en de alomtegenwoordige autoriteiten die moesten worden gesust en ontweken. Het was geen romcom – meer Dirty Rotten Scoundrels. Maar het had zijn drama’s, zijn bedwelmingen.
Het is grappig dat in alle post-pandemische gevechten tussen werk en privéleven – tussen degenen die graag nooit meer een voet op het werk zouden zetten, degenen die niet konden wachten om terug te keren, degenen die denken dat kantoorfetisjisering een laatkapitalistische samenzwering is om de macht in stand te houden. waarde van het onroerend goed en degenen die denken dat thuiswerken sneeuwvlokken zijn – het grootste voordeel van het kantoor – de 10 – zijn nooit echt ter sprake gekomen.
Zoe Williams is een Guardian-columnist