Deir el-Balah, centrale Gazastrook – Op de drukke binnenplaats van het Al-Aqsa Martyrs Hospital in de centrale Gazastrook heeft psycholoog Mohamed Abushawish een ruimte ingericht om vroegtijdige psychologische hulp te bieden aan kinderen die daar hun toevlucht zoeken.
Onder Israëls meedogenloze bombardement op Gaza organiseert Abushawish activiteiten voor de kinderen in de gangen en open ruimtes van het ziekenhuis.
Sinds de eerste dagen van de oorlog hebben ongeveer 300 gezinnen onderdak gezocht in het ziekenhuis. Het aantal is gestaag toegenomen na orders van de Israëlische autoriteiten aan inwoners van Gaza-stad in het noorden om naar de zuidkant van de Gazastrook te verhuizen.
Schuchter sluiten de kinderen zich voorzichtig aan bij een actieve kring, georganiseerd door Abushawish, die hen vriendelijk uitnodigt om binnen te komen.
Onder hen klapt de 10-jarige Hamsa Irshi met een stralende glimlach mee met de andere kinderen in de kring. Ze vertelde aan Al Jazeera het verhaal van het vertrek van haar familie uit hun huis in de wijk al-Daraj in het oosten van Gaza-stad.
“Afgelopen vrijdag vergezelden mijn moeder en drie broers en zussen mij naar het huis van mijn oom in Deir el-Balah”, zei ze. “Diezelfde nacht richtten Israëlische luchtaanvallen zich echter op het huis van mijn oom, waarbij hun hele familie omkwam.”
Een kort moment vocht Hamsa tegen de tranen en ging toen verder.
“We bevonden ons in een kamer enigszins ver verwijderd van de directe aanval. Mijn moeder liep lichte verwondingen op en ze hebben ons onder het puin vandaan gehaald.”
Van de mensen die die avond bij haar oom waren, overleefden alleen haar moeder, drie broers en twee neven het bombardement. Haar drie ooms en hun families werden vermoord. Hamsa’s vader en andere broers en zussen zijn nog steeds in Gaza-stad.
Ondanks haar shock neemt Hamsa actief deel aan de mentale ondersteuningsactiviteiten en vertelt ze over haar angst voor oorlog. Ze zegt dat ze wanhopig wil dat er een einde aan komt en zegt: “Ik voel me niet veilig”.
Ondertussen uitte de 12-jarige Malak Khatab, die normaal gesproken in het kamp Deir el-Balah woont, haar vreugde na deelname aan de activiteiten. Ze zei dat de kinderen verlangen naar meer van dit soort activiteiten om hen op te vrolijken.
Malak vertelde over een gruwelijke nacht van een week geleden, toen zij en haar familie doodsbang waren voor de bomaanslag op het huis van hun buurman. Ze beschreef hoe ze abrupt werden gewekt door vallend puin, gevolgd door een enorme explosie. Malak kwam vast te zitten onder het puin en haar vader probeerde haar verwoed te beschermen. Civiele verdedigingsteams hebben hen later gered.
Het huis van de familie Khatab liep grote schade op door het bombardement, net als andere nabijgelegen huizen. Als gevolg hiervan werden ze gedwongen hun toevlucht te zoeken in het ziekenhuis, waar ze nu op de grond slapen. Er zijn geen bedden meer.
De 12-jarige Malak Khatab, die het bombardement op het huis van haar buurman overleefde, zei dat kinderen verlangen naar genezingsactiviteiten in het Al-Aqsa Martyrs Hospital in de centrale Gazastrook [Atia Darwish/Al Jazeera]
‘De stem van mijn vader stierf weg’
Iets verderop op de binnenplaats van het ziekenhuis ligt de 12-jarige Anas al-Mansi op een matras op de grond, schijnbaar ongeïnteresseerd in de activiteiten van de kinderen om hem heen. Na aanvankelijke weerstand stemde Anas er uiteindelijk mee in om met Al Jazeera te spreken na een overtuigend gesprek met zijn oom.
Hij legde zijn gebrek aan interesse in de activiteiten uit door te zeggen: “Ik heb geen zin om iets te doen.” Vervolgens vertelde Anas over het tragische verlies van zijn vader en tante bij een luchtaanval op hun huis in Deir el-Balah een week geleden.
Hij beschreef een nacht waarin ze diep sliepen en plotseling een enorme explosie de vrede verstoorde. Anas kon zich de specifieke details niet herinneren, behalve de laatste woorden van zijn vader, waarin hij hen opdroeg “Shahadatain” (geloofsverklaring) te reciteren.
‘De stem van mijn vader stierf langzaam weg en ik merkte dat ik bedolven raakte onder puin en stof. Ik heb mijn vader gebeld, maar hij nam niet op”, zei Anas. ‘Ik wist dat hij misschien vermoord zou worden.’
Terwijl hij sprak ontblootte Anas zijn rug, waardoor een groot aantal blauwe plekken en wonden zichtbaar werden. Het gezin zat enige tijd vast onder het puin voordat het werd gered.
“Mijn broer liep ook ernstig rugletsel op, waardoor hij niet meer kon lopen, en mijn moeder ligt nog steeds in het ziekenhuis nadat ze gewond raakte aan haar benen.”
Anas zei dat hij een snel einde aan de oorlog wenst, maar voegde eraan toe dat hij geen verlangen heeft om terug te keren naar de schijn van een normaal leven.
‘Er is geen leven,’ zei hij resoluut.
‘Er is geen leven.’ Anas al-Mansi overleefde een Israëlische luchtaanval op zijn huis in Deir el-Balah, maar zijn vader werd gedood [Atia Darwish/Al Jazeera]
De afdeling geestelijke gezondheidszorg van het ziekenhuis heeft een speciale inzet gedaan om deze kinderen te ondersteunen, zei Abushawish. Velen van hen hebben familieleden die gewond of overleden zijn, of ontheemd zijn geraakt en nu onderdak zoeken in het ziekenhuis, wat allemaal een aanzienlijke tol heeft geëist van hun psychologische welzijn, voegde hij eraan toe.
Abushawish zei dat de kinderen ook last hebben van pijnlijke psychologische en fysieke symptomen als gevolg van het trauma.
“Deze symptomen, zoals buikpijn, hoofdpijn, voetpijn, onvrijwillig urineren en snelle hartslag, waren directe gevolgen van de meedogenloze bombardementen in de Gazastrook”, zei hij.
Abushawish voegde eraan toe dat veel kinderen duidelijke tekenen van posttraumatische stress vertonen nadat ze hun ouders hebben verloren en uit het puin zijn gered nadat ze dagenlang onder het puin hadden gezeten.
“Dit waren schrijnende en overweldigende gebeurtenissen die verder gingen dan wat kinderen, de meest kwetsbare leden van de samenleving, zouden moeten doorstaan”, zei hij.
“De therapeutische activiteiten dienen als cruciale initiële psychologische hulp en snelle interventie om de traumatische gevolgen voor de kinderen te verlichten, vooral in de context van het aanhoudende conflict.
“Er is geen onmiddellijke horizon voor een bijna einde aan de oorlog. Daarom helpen deze activiteiten hen om weerstand te bieden aan, te volharden en zich aan te passen aan wat er om hen heen gebeurt”, besluit Abushawish.
Psychologische eerste hulp in Gaza [Atia Darwish/Al Jazeera]