Het verhaal van een ‘gorblimey’-bloemenverkoper die uit de straten van Covent Garden werd geplukt en door fonetiekexpert Henry Higgins in een ‘leek’ werd getransformeerd, die haar chic leert spreken, lijkt misschien achterhaald in een tijd waarin regionale accenten zijn omarmd.
Maar de ondervraging van de klassenverschillen heeft nog steeds kracht.
Eliza Doolittle (Ferran) leert niet alleen correct spreken door Higgins (Carvel), maar ze krijgt ook lessen in sociale etiquette van zijn metgezel Colonel Pickering (Michael Gould).
Het experiment is het resultaat van een weddenschap tussen de twee oude schurken. De belangrijkste innovatie van regisseur Richard Jones is de stijl en snelheid van de uitvoering.
Het is net zo snel en furieus als een Road Runner-tekenfilm, waarbij de acteurs moeten draaien, buigen en rondrennen als door amfetamine aangedreven poppen.
De meedogenloze farce-modus bedreigt GBS met GBH. Carvel, wiens eerdere rollen onder meer Miss Trunchbull in Matilda en een alarmerend overtuigende Donald Trump waren, speelt Higgins als een kruising tussen een overenthousiast kind en een manische maagdelijke tante.
En een fonetiekexpert zou ‘uitspraak’ niet verkeerd uitspreken.
Ferran begint als een traditionele Eliza en roept ‘Ik ben een braaf meisje, dat ben ik’ om zich te onderscheiden van de straatprostituees in haar omgeving, voordat ze met opmerkelijke snelheid overgaat in een elegante jonge vrouw.
Er zijn een handvol slimme en grappige decorstukken, met name het theekransje in het huis van Higgins’ moeder – met rustige zekerheid gespeeld door Sylvestra Le Touzel – en een van de weinige ‘echte’ mensen op het podium, afgezien van de huishoudster mevrouw Pearce ( Penny Layden).
Maar het hevige tempo geeft ons weinig tijd om met de personages om te gaan of ons zorgen te maken over wat er met hen gebeurt.
Net als Higgins zelf – de Victor Frankenstein van de social engineering – is het slim, oogkleppen op en harteloos.
● Voor tickets bel 0344 871 7628.